Wirus przedostaje się z krwiobiegiem z zainfekowanego miejsca do mózgu. Sam mechanizm działania wirusa nie jest do końca rozpoznany, ale atakuje on komórki płata czołowego, mnożąc się i stopniowo prowadząc do ich zniszczenia. W trakcie tego procesu ustają wszystkie funkcje życiowe organizmu. Gdy zatrzymuje się akcja serca, zombityk (chory na zombizm) zostaje uznany za biologicznie zmarłego(*).

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

   Nie następuje jednak pełna śmierć, gdyż mózg pozostaje zdolny do  działania, choć znajduje się w uśpieniu. W tej fazie zmiany chorobowe spowodowane atakiem wirusa są już tak zaawansowane, że mózg mutuje się w organ zupełnie odmienny od normalnego. Jego główną cechą staje się odtąd niezależność od dopływu tlenu. Ta niezależność eliminuje potrzebę działania krwiobiegu, którego głównym celem było dotąd dotlenianie mózgu. Ożywiony mózg może więc używać skomplikowanej maszynerii ludzkiego ciała do realizacji własnych celów, ale nie jest w żaden sposób od niej zależny(*)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę (**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Szur, szur, szur oni przychodzą po mnie,(**)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę(**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Szur, szur, szur oni przychodzą po mnie,(**)

  Po zakończeniu procesu mutacji mózg ponownie uruchamia (reanimuje) ciało, które od tej pory działa w sposób, który z punktu widzenia fizjologii nie ma już nic wspólnego z życiem biologicznym. Niektóre funkcje organizmu pozostają niezmienne, inne ulegają modyfikacji, ale większość ustaje zupełnie. Taki „zmartwychwstały” organizm staje się zombie, członkiem armii „żywych trupów”, znanych także pod ludową nazwą „umarlaków”.  (*)

Ale ja nie pójdę, ale ja nie pójdę(**)

Szur, szur, szur to idą umarli (**)

Transylvanian wampirella(**)

Transylvanian wampirella(**)

Nosferatu wampirella (**)

Nosferatu Transyvalnian (**)

Transylvanian Transylvanian(**)

Transylvanian Transylvanian (**)

Transylvanian Transylvanian(**)

Transylvanian wampirella (**)

Było ich co najmniej z piętnaście czy dwadzieścia sztuk, mężczyzn, kobiet i dzieci. Zaczęliśmy strzelać z 70, może 80 metrów. Widać było kawałki mięsa wyrywane z ich dal kulami, więc trafialiśmy na pewno! A oni szli, po prostu szli dalej! Zobaczyłem jednego blisko i wywaliłem do niego długą serię, cały magazynek z mojego BXP. Jakiś pocisk musiał mu przerwać rdzeń kręgowy, bo facet po prostu zwalił się na ziemię jak kłoda. Patrzę za chwilę – nogi jeszcze drgają, a ten dalej pełznie do mnie! Z 20 metrów pociągnęliśmy po nich z Yektora. I nici Rany boskie, z pleców wylatywały im kawałki bebechów i kości wyrywanych pociskami. Widziałem na własne oczy, jak kule dosłownie wyrywały im nogi ze stawów. SS77 to najlepszy kaem na świecie, 800 strzałów na minutę – a tym, kurwa, nic nie zrobili. (*)

Wyrzuciliśmy wszystkie granaty, jakie kto miał i tylko jednego wykończyliśmy. Rozumiesz? Jednego! Tyloma granatami! I nawet jak tam leżał porozrywany na ziemi, to ta jego pieprzona głowa jeszcze kłapała do nas zębami! X. wygarnął do nich z bazooki. Cholerna grucha tylko przeleciała przez miękki ceł na wylot i rozpieprzyła skałę na przedpolu. W końcu podeszli na 5 metrów i musieliśmy zużyć resztę mieszanki do miotacza ognia. Sukinsyny palili się jak pochodnie i dalej szli na nas! Jeden z tych płonących złapał Y. Jak mu sięgał zębami do szyi, to się na nim mundur zajął. Kiedy uciekaliśmy w dżunglę, widziałem jeszcze, jak się na niego rzuciły; tłum gorejących trupów rozrywający na strzępy wyjącego z bólu, płonącego jak pochodnia człowieka. Że co, że uciekaliśmy? A co, kurwa, mogliśmy zrobić innego?! (*)